Zaterdag 8 september
Het is nog frisjes buiten als we rond 8u40 aankomen aan de sporthal. Alles is rustig en stil, ook binnen. De oudjes aan de tafel van zwemclub ROSAS zitten in hun rode t-shirts geduldig met een potje koffie hun leden op te wachten. Wat zou dat handig zijn voor onze club. Een gepensioneerd en gepassioneerd koppel met clubtruitjes die aan een tafel oude en nieuwe leden ontvangen.
Ik keer terug naar nu en hier en stap door de lege gang naar de verste kleedkamer 8. Op slot. Een bereidwillige werker gezocht en gevonden. Er is geen reservatie geboekt voor het aikido… Snel gebeld naar onze dojo-cho, die net zo verbaasd is als de werker. Snel wat papierwerk invullen terwijl de werker de kleedkamer opent. Ondertussen al enkele aikidokaatjes tegen het lijf gelopen. Ze zijn terug; Duncan, Stan, Joppe. In de kleedkamer wordt het al snel druk. Jochem en Wouter, Robert en Miro, Alexander, het wordt steeds drukker. Enkele nieuwe schichtige gezichtjes, Corneel, het zoontje van Stijn kruipt net niet in zijn vader.
Het is al warm binnen. Boven in de gevechtszaal valt de warmte als een deken op mij. Ik begin te zweten en dan moest de les nog beginnen.
De kast is open, O Sensei hangt aan zijn haakje en kijkt de lege zaal in. Roos loopt rond, Tobias ligt languit op de tatami. Snel wat fiches, stempel, en ander materiaal uit de kast halen. De jeugd stroomt binnen, enkele ouders zitten aan de kant op de bank en kijken toe. Ze zijn met veel, onze jeugd, en het zijn bekende bekende gezichten. “Ze zijn terug!”, denk ik blij.
Sunay, Deniz, Finn, Selis, Maya, Emma, Jette, en toen moesten Wies, Erik, Philippe, Daan en Ina nog binnen stromen. Het is full house en ik voel me trots. Met die jonge gasten weet je maar nooit. Er zijn zoveel andere verlokkingen tegenwoordig dat je er nooit zeker van kan zijn of ze terug naar de dojo komen. Zeker op een zaterdagochtend.
Soit. We zouden er aan beginnen. Hopelijk speelt mijn rechterknie me geen al te zware parten.
Handenklap en oplijnen op de gele tatami’s. Een full house zoals gezegd.
De knie sputtert keihard tegen, ik verbijt de pijn en start de meditatie. Het groeten en een babbel om iedereen te verwelkomen en de beginners op hun gemak te stellen.
Belangrijke zaken springen door mijn hoofd, ik zal er enkele vermelden, vele zal ik vergeten. Geen zorg, de rest is voor de volgende les, of voor de les daarna.
Niet te lang talmen, geen gezever. We vliegen erin. Het nieuwe seizoen is begonnen.
